Op donderdag is het Valentijnsdag. Maar in plaats van me te wentelen in de aandacht van stille liefdes, word ik opgesloten in een ruimte van vijf bij drie. Ik doe mee aan een experiment van studenten. “We willen je opsluiten,” zeiden ze. “ Zes uur lang. “
Geen idee hoe dat zal zijn. Ik heb mezelf ooit eens opgesloten op de hei, een week lang. Mijn doel was om er aan één stuk door te schrijven. Geen prikkels, op een rondscharrelende trol of hobbit na, want die schijnen nog in Drenthe te wonen. Die week werd ik gek. In plaats van aan één stuk door te schrijven, kwam ik laat uit mijn bed, ging dwalen over de druilerige hei, schreef ook wel wat, maar te weinig. Zodra ik begon te schrijven, kreeg ik last van het gesuis van de verwarming en het getik van de regen op de ramen. Daar heb ik nooit eerder last van gehad, alleen toen, in Drenthe. De stilte was er oorverdovend. Je hoorde het geklapwiek van een vlinder. Het was een soort gevangenis terwijl ik zelf de sleutel had.
De stilte van het klooster daarentegen, een paar jaar later, was heerlijk. Vijf keer per dag de ‘Getijden’, en verder wandelen aan zee, lezen, schrijven. Tijdens het eten mocht je niet praten. Je werd er van schrik mindfull van. Ik ontmoette er een vrouw, even oud als ik, die ‘Martha’ heette. Ze was naar het klooster gekomen omdat ze er dromen over had gehad. Die terugkerende droom van het klooster was ze letterlijk nagevolgd. Martha kwam uit Groningen, uit de Veenkoloniën. We trokken samen op. De monniken vonden het prachtig. “Daar zijn Martha en Maria weer.” We waren ook een beetje als de Martha en Maria uit de bijbel. De ene stil en bedachtzaam, de ander bedrijvig. Daarna heb ik Martha nooit meer gezien. Geeft niet, soms hoort een persoon bij een bepaald moment. De magie van de verbinding is aan dat unieke moment verbonden. Inmiddels ga ik elk jaar naar het klooster. Ik kom er tot rust.
Ik ben niet gewend aan stiltes. Afkomstig uit een groot gezin, waar altijd mensen over de vloer kwamen. Daarna studentenhuizen, met gipsen muurtjes, toen al snel kinderen en ondertussen doordenderend in het lawaaiige leven. Redactieruimtes, volle treinen. Het geeft niet, al dat rumoer, ik ben er op afgesteld. Ik kan prima werken in rumoerige ruimtes. Het gaat beter dan in stille vertrekken.
Komende donderdag, als de studenten me zes uur lang afsluiten van de rest van de wereld, zal niet worden als het klooster, en ook niet als de hei. Ik ben niet alleen, ze stoppen er nog een paar mensen bij, ik mag niet weten wie. Ik vind het een interessant experiment van de studenten. Wordt vervolgd!
