Mirjam, de dochter van mijn broer, woont sinds kort in de binnenstad van Amsterdam. ‘Met deze jurk, een blazer en mijn actetas voel ik me wat ik ben – student’.
Over een brug van de Prinsengracht loopt de negentienjarige Mirjam. Een rood jurkje, Italiaanse laarzen. Ze oogt met haar donkerblonde haar en groene ogen als een Noord Europeaanse met Mediterrane flair. Het is niet warm in Amsterdam. Mirjam zet de pas er in. Ze wil naar de bibliotheek, om oude boeken te bestuderen. Een toerist klampt haar aan en vraagt de weg. Haar Engels is prima, ook omdat ze in een kibboetz in Israël heeft gezeten. Soms mist ze de kibboets. Het lawaai, de warmte, het Hebreeuws om haar heen. De laconieke dramatiek van het land. Hier in Nederland is alles rustig en aangeharkt. En koud. Het voordeel van dit klimaat is dat je lekker door kunt je studeren, je gaat naar binnen, je móét haast wel achter de boeken. Er is een tijd van naar buiten gaan en van naar binnen keren.
Haar wortels liggen in Dordrecht. In het weekend gaat ze er naar toe, naar het Middeleeuwse havenstadje, misschien nog wel ouder dan Amsterdam. Wat een rust, vergeleken met de hoofdstad. Of ook weer niet. Haar ouders en twee jongere zussen zijn er, en haar vriend, haar liefde. En natuurlijk dat allerkleinste zusje van twee, dat als een toegift de familie uitbreidde, zeventien jaar na haar eigen geboorte. De hele week kijkt ze er naar uit om haar kleine zusje te zien. Het zusje, dat een beetje op Knofje lijkt, met blauwe ogen en blond piekhaar. Het is een warm thuis in Dordrecht, maar Amsterdam is haar eigen thuis. Tegen de tijd dat ze de oude boeken weer begint te missen, is het maandag.
Mirjam loopt naar het Rokin. Ze is op weg naar Rosenthaliana, een bibliotheek van de Universiteit van Amsterdam, waar ze bijzondere collecties bewaren. Haar droom: De dode zeerollen bestuderen en vertalen. Rosenthaliana is een van de favoriete plekken van Mirjam. De rust, de stilte, en de geur van oude geschriften. Al die oude letters, opgeschreven door mensen van vroeger, ze brengen de mysterieuze wereld van de oudheid tot leven. Het is een soort geheimzinnig schrift, de poort naar toen, naar de andere wereld die heeft bestaan.
Haar rode jurkje zwiert om haar heen. Voor een habbekrats heeft ze hem ergens op de kop getikt, zoals het een echte student betaamt. ‘Merken interesseren me niet, als het maar mooi is.’ De laarzen uit Italië waren duurder, maar dat geeft niet, ze passen bij veel kleding.
Alles moet in een kluis, ook haar actentas. Zo loopt ze door de gangen, in haar rode jurk met alleen een pen. In een kleine ruimte gaat ze tussen de oude boeken zitten. Er zit al iemand, een vrouw. Scherp kijkt ze naar Mirjam, de negentienjarige.
“Don’t you know that this is a holy room?” zegt ze, op het strenge af. “I will just do my homework,” antwoordt Mirjam, vriendelijk en bijna verlegen. “I am a student.”
info: Jurk, Zeeman, laarzen uit Italië
