De Reisgenoot en ik zijn de serie ‘the Crown’ aan het bingen. Gister stond de hele dag in het teken van het Engelse Koningshuis en de Engelse jetset. We realiseren ons één ding: we behoren niet tot de jetset. Of je de serie moet kijken? Al is het alleen al vanwege de jurken!
Ontwerper Amy Roberts moest 400 kostuums ontwerpen voor de serie The Crown, die gaat over het Engelse koningshuis. Dat is smullen geblazen voor de liefhebbers. De hooggesloten jurken van de jaren 50, de merkwaardige stoffen uit de jaren ’80, die soms niet meer verkrijgbaar waren en door de filmmakers zelf geprint of nagemaakt moesten worden. Maar ook de tijdloosheid van de lange, wijde jurk. Via de link onderaan dit stukje zie je 51 plaatjes van kostuums uit The Crown.
Maar er zijn meer redenen om de serie te kijken en dan bedoel ik niet alleen dat je beter verslaafd aan The Crown kunt zijn dan aan de drank. Het idee van een Koninkrijk gaat fascineren als je The Crown bingt. Een koninkrijk heeft een koning of koningin, prinsen, prinsessen en meer van dat soort sprookjesfiguren. Ook Nederland is zo’n sprookjesland. De koningin heeft een belletje dat ze met een klein handgebaar heen en weer schudt zodat een lakei met een buiging de gast zachtjes verwijderd. De koning, koningin en de prinsessen wonen in paleizen. In hun vrije tijd jagen ze op herten. En laten we wel wezen, niemand weet precies wat ze in hun werktijd uitspoken. Dat is meer dan lintjes doorknippen, maar wat dan precies?
Ik vind een koningshuis aan de ene kant extreem. Ergens moet dat geld voor die paleizen en jetset levensstijl vandaan komen. Het is er inmiddels ingeslagen dat iedereen moet werken voor zijn natje, droogje en ook vrijheid. Een koningshuis bestaat uit huishoudens die ver boven de balkenendenorm een uitzondering vormen op dat arbeidsethos. De koning is naar mijn weten de best betaalde ambtenaar. Een koninkrijk is een beetje ouderwets, hoewel ik het idee heb dat het niet zo’n groot budget is vergeleken met andere overheidsuitgaven. En betalen voor een echtbestaand sprookje mag best wat kosten. Een koningshuis draagt daarnaast bij aan je nationale gevoelens. Hopelijk helpt het zelfs voor inclusiviteit, een soort verbindend sprookje voor iedereen. Hoewel de eerste lesbische koningin nog geboren moet worden. Dat zou wat zijn. De koningin en de koningin-gemaal? Hoe dan ook, een koningshuis moet op afstand blijven als het zichzelf in stand wil houden. Doe vooral niet te normaal. Heb hier en daar een escapade of een koninklijke frats. Ga gewoon naar je buitenpaleis in Griekenland in lockdowntijd. Het is tof als je als verbindende factor een sprookje hebt, en sprookjesfiguren moeten niet one of the guys worden. Normaal is niet gek genoeg.
Ze leven in een bubble, als je The Crown bekijkt. Margaret Thatcher heeft als minpunt (vindt de familie) dat haar vader een hardwerkende middenstander was. Zelf is Thatcher er trots op. Ze houdt het niet lang uit bij het familieweekend van de Windsors in Schotland. Een beetje jagen en pierewaaien terwijl er geregeerd moet worden. Thatcher verlaat als enige minister-president voortijdig het Schotse vakantiepaleis. Aan de slag. Lazer op met je gebuig en gejaag op herten, er is werk aan de winkel. Thatcher heeft een soort Rotterdamse werkmentaliteit, niet jagen maar poetsen.
Paleizen, ook zoiets. Zo enorm, zo intens, zoveel kunst. En zo ongezellig. Ik heb geen medelijden met de leden van Koninklijke families, maar zou ook zeker niet met ze willen ruilen. “Iedereen krijgt een rol in zijn leven, die hij moet vervullen,” zegt iemand in the Crown tegen prinses Margaret de zus van Elizabeth (een fantastisch personage trouwens). En zo is het. Je leven als lid van een koninklijke familie is niet beter of slechter dan de middenklasse, maar wel een stuk luxer. En je krijgt meer kansen voor werk, zeker als je niet rechtstreeks gelieerd bent aan de koning en koningin, maar een neef of nicht bent. Dan gaan er internationaal heel wat meer deuren voor je open in de jetset als prins of prinses.
De Reisgenoot en ik zijn inmiddels bij seizoen 4, aflevering drie. “Daar loopt een muis door het beeld!” wijst Reisgenoot roepend, We draaien terug. En inderdaad, voor de zeer goede opletter rent er een klein muisje van links naar rechts op het tapijt in het paleis. Soms lijkt het me heerlijk om een muis te willen zijn.
