Sinds de pandemie heeft een sluimerende verslaving pas echt post gevat bij Anna, Sofie en mij : netflix. Een verslaving betekent: niet meer zonder kunnen. Conny Palmen (je weet wel, het drankorgel uit letterland) noemt verslaving poëtisch ‘een vriendschap zonder vriend.’ En dat klopt helemaal. Netflix is onze gemeenschappelijke vriend, maar we gaan er niet mee naar de kroeg. Dat zit er trouwens toch nog niet in.
Als we weer een serie hebben uitgebingt, ten koste van werk, gezin en seksleven, zijn we een dag van slag. Verdrietig omdat de helden uit Fauda, White Lines of Casa de Papel uit het verhaal zijn gelopen. Omdat Nairobi dood is. Ik ben verliefd op Nairobi, al ben ik niet lesbisch. Je leefde een paar dagen in een fantasiebubble. Was een paar dagen bankrover in plaats van zoomende loonslaaf.
“Weten jullie nog iets te bingen?” zegt Anna tijdens een zoomgesprek. Ze heeft haar haar opgestoken en een mooie jurk aan, dat wel. We hebben met elkaar afgesproken: pandemie of niet, je kleedt je elke dag goed en je kamt je haar. Sofie tikt een paar titels van series. “Kunnen we niet samen een verslavende netflixserie maken,” oppert Sofie. Sofie wil echt overal geld aan verdienen, dit is niet te geloven. Een leuk idee is het wel. Maar Anna vraagt wie dit organiseert en wat onze rol dan zou zijn. Hebben we acteurs? Een verhaal? Hoe doen we dat met de financiering?” “De Reisgenoot is acteur” opper ik nog. Het is tenminste iets. Maar met één acteur heb je geen netflixserie, hoewel mijn real life netflixserie met hem nu toch al behoorlijk lang loopt. Het plan is al afgeschoten voor het is opgekomen. We moeten blijven consumeren, niet produceren.
“Als de pandemie helemaal voorbij is, gaan we samen iets bingen,” oppert Anna. “ Ik wil liever samen de wei in,” zeg ik, “Lekker gedrieën langs de single flaneren met maximaal veertig centimeter afstand.” Sofie informeert of Anna’s kinderen inmiddels al verwaarloosd ergens in een greppel liggen omdat Anna de grootste junk is van ons drieën. Anna lacht, als een boerin met kiespijn. Ze moet weer even door, zegt ze. En ploenk, weg is ze. We weten allemaal wat ze aan het doen is. En dat is niet de bijbel lezen.
