A Most Violent Year
Maria neemt je mee naar een preview van de film A Most Violent Year. Ze lette vooral op de stijl (kleding, interieur, setting) in de film en natuurlijk op de vrouwen.
De cultuurreporter troont me mee naar een persvoorstelling van de film A Most Violent Year. Het is in ‘het Ketelhuis’, een filmisch gebouwtje op het Westergastfabriekterrein in Amsterdam. Een handjevol journalisten zit zwijgend aan de koffie en bladert wat door de persmap. De paar vrouwelijke filmrecensenten lopen in een makkelijk zittend kloffie, ik ben de enige in jurk. Niemand groet elkaar. “Iedereen zit in Berlijn, filmfestival” licht cultuurreporter Rob toe. Hij vindt het zichtbaar jammer.
Het verhaal A Most Violent Year speelt zich af in New York in ’81, waar een concurrentiestrijd gaande is tussen de verschillende stookolieleveranciers. De strijd neemt maffiaproporties aan. Niet dat er veel geweld in de film wordt gebruikt. Bijna niet eigenlijk. De film gaat over dealen en wheelen, wurgcontracten en een werkmoraal van ‘de rechte weg bewandelen’, aan het eind van de film opgerekt tot ‘de meest rechte weg bewandelen,’. Klinkt saai. Maar dat is toch niet zo. Misschien komt dat door de overal aanwezige impliciete spanning. Neem het huwelijk tussen Abel Moralis (what’s in a name) en maffiadochter Anna. De relatie gaat over passie maar ook over macht. Anna valt op Abel vanwege zijn integriteit, maar vindt tegelijkertijd dat hij mannelijker op moet treden om zijn gezin te beschermen. Bijvoorbeeld als er geladen pistolen in de tuin gelegd zijn, zodat de kids ermee gaan spelen. ‘Zorg dat je het oplost, anders ga ik me ermee bemoeien,’ zegt ze dreigend. Anna is overigens degene die de steeds penibeler wordende situatie oplost, niet Abel Moralis, de man van de rechte weg. Hij wikt, zij beschikt, leert deze film.
Het lichtgebruik valt op. Helder is het licht als de lopende handelingen ‘het daglicht kunnen verdragen’, schemerig en donker als dat niet zo is. De ruimtes ondersteunen het verhaal. Wijds als er mogelijkheden zijn, klein als er problemen zijn. Hele mooie locaties trouwens, een beetje industrieel, contrastrerend met de prachtige jas van Abel (Oscar Isaac). Ook de locaties zijn spannend, vanwege de onvoorspelbaarheid en hoeken die je als kijker niet ziet, maar wel vermoedt.
Acteur Oscar Isaac is een goede reden om naar de film te gaan. Anderhalf uur kijken naar een onbetwist mooie man die aan het eind ook nog half uit de kleren gaat (valt niet tegen), ik heb geen bezwaar. En een goed geklede man, kom er nog maar eens om. Aan kleding is veel aandacht besteed in A Most Violent Year. Regisseur Chandor ging met stapels boeken van kleding uit de jaren ’80 naar kostuumontwerper Kaisa Walicka Maimone. Het allermooiste is de Armani-jas van Anna. Wit, lang, met een prachtige riem. De jas past bij haar personage van harde tante en gepassioneerde ijskoningin. De bedoeling van de regisseur is dat Anna zich net iets te onberispelijk kleedt. Maar ze kleedt zich niet over de top, maar op de top. En hoewel de jaren ’80 het meest lelijke modedecennium is (denk aan schoudervulling, fluoriserende kleuren en over oversized), zijn de jurken en jassen in deze film prachtig. Een reden om te gaan voor fashionlovers.
De film is afgelopen. De recensenten stommelen naar buiten en gaan even zwijgzaam als ze binnenkwamen weer op huis aan om een stukje te tikken. De cultuurreporter en ik gaan er nog maar een een kopje koffie op drinken. En er een broodje bij happen, op het Westergastgfabriekterrein. Dan pakt ook hij de trein naar huis. ‘Ik ben blij dat het niet in een bijzaaltje in Lelylaan was,’ mompelt hij als hij wegloopt.
Waardering Maria
Stijl:
Verhaal:
