Dansen met vriendinnen, hoog boven Utrecht, in Cloud 9. Het is jaren ’80 dansen, en dien ten gevolge zijn er veel leeftijdsgenoten. Maar ook kids van twintig. Alle leeftijden door elkaar heen dansen er. In theorie zou dat mooi moeten zijn, lekker hippie, leve de diversiteit. Maar ik heb het vanavond niet op de jonkies. Ze dansen als vreemde eenden in de bijt, aliens.
Ze zijn met hun jaarclub naar boven geklommen, uit een nostalgie voor de muziek die hun ouders draaiden. Zelf zijn ze eind jaren negentig geboren. Ze snappen de jaren’80 muziek niet, dat zie je aan alles. Ze begrijpen niet dat je in de jaren ’80 leefde als dansen op een vulkaan, de bom kon elk moment vallen en dan was alles voorbij. Daarom danste je uitzinnig, wat kon jou het bommen? Het was een sombere, bijna apocalyptisch voelende tijd. Er was een economische crisis die daarna nooit meer is geëvenaard. De bezuinigingen waren enorm, artsen en leraren zaten werkloos thuis. Je had Margaret Thatcher en Ronald Reagan. Het was de tijd van ‘Liever een raket in mijn tuin dan een Rus in de keuken.’ Na de jaren ’80 werden veel dingen beter.
Het zijn de details waarbij de twintigers door de mand vallen. Zo gaan ze bijvoorbeeld springen op The Final Countdown. Wij sprongen niet. Wij headbangden en hadden een week later nog hoofdpijn. Goed dat ze dát niet nadoen, wij doen het nu ook niet meer, maar springen op een liedje dat gaat over het aftellen tot de wereld vergaat, nee. We headbangden uit bittere ernst. Een glamour doemgevoel.
Wat de twintigers vooral niet begrijpen, is dat je geen vrouwen moet proberen te versieren uit de leeftijdscategorie van je moeder. Er zal een obscure obsessie onder zitten, of een weddenschap, op zijn best een moedersyndroom. Hoe dan ook – je doet het niet. “Vind je het geen compliment?” vraagt iemand nadat een twintiger met een kuif me heeft gesmeekt een biertje voor me te mogen halen. Maar het tegenovergestelde is waar. Een compliment omdat ze me “nog mooi” vinden? Iedereen is mooi in zijn soort. Ik weet dat sommige vriendinnen er anders over denken (‘Van leeftijd voel je niks’, zegt Sofie altijd), en dat veel mannen sowieso minder last hebben van een generatiekloof in bed. Bij mij druist het volledig tegen mijn gevoel in. Dat is gek, want wijlen mijn man Conny was 24 jaar ouder. Maar als er ook iets naar een moedergevoel zweemt, staat het me tegen. Doe mij iemand van gelijk niveau.
We dansen voort. Cloud 9 is geweldig, helemaal in de nok van Tivoli, alsof je op het dak van Utrecht danst. De twintigers blijven de wannabe’s. Ze kunnen beter naar hun eigen feesten, een verdieping lager. Daar draaien ze Keisha, Lady Gaga en Sam Smith. Of is dat ook alweer voorbij?
p.s: like ons op facebook!
Down town memory lane: video “Voordat de bom valt” Doemaar.
