In La Palma is het nu niet het moment om te gaan dansen op een vulkaan. Lava spuit er in de lucht, de mensen hebben hun spullen gepakt en zijn naar een eindje verderop gegaan, buiten de vuurlinie. Wat een natuurgeweld (zie filmpje hieronder). Dat hebben we hier niet, in onze zompige polder. Wij hebben wisselvallig weer met haar seizoenen, en af en toe een ruige zee.
Nergens wordt zoveel over het weer gemopperd als hier. Niet erg, ons gebrom werkt verbindend. Het weergeklaag is de lijm van onze samenleving. Het weerpraatje is persoonlijker dan het lijkt, iemand deelt indirect informatie over zijn gezondheidsinstelling en mentaliteit.
“Wat een hitte hè.”
“Ik vind het heerlijk, voor mij mag het nog wel even duren.”
“Ja? Nou, ik kan er niet tegen. Ik zit de hele dag binnen. Ik krijg er hoofdpijn van.“
“Sterkte ermee, fijne dag!”
En de bus rijdt verder.
Ik zie steeds meer voordelen van het grillige zeeklimaat in Nederland. Dat je niet weet of je een paraplu mee moet of niet. “Vrouwen hebben vestjes,” zei een goede vriend een keer tegen me, toen ik inderdaad een vestje uit mijn tas groef omdat het ineens kouder werd. Vooral Nederlandse vrouwen hebben overal een vestje (of een spijkerjasje) bij de hand. Het vestje komt altijd van pas.
Het vestje staat voor de flexibele houding die je als Noord-Europeaan gedwongen bent aan te nemen, vanwege het klimaat. Regent het, breekt even later ineens de zon toch door, tegen de verwachtingen en weerberichten in. Je hebt altijd een plan B voor het geval het ineens zonnig is, je anticipeert en je past aan. Darwin zei: niet de sterksten overleven maar de soort die het beste inspeelt op verandering. Ik bedoel maar. Leve het vestje.
Het is te kort door de bocht om te zeggen dat de Noord-Europese landen het meest welvarend zijn en de gelukkigste inwoners hebben vanwege het wisselvallige en seizoensgebonden klimaat (behalve boven de poolcirkel, maar daar is het weer dan ook niet wisselvallig). Maar het zou een interessant onderzoek zijn wat de samenhang is tussen het weer en welbevinden. Natuurlijk is het lekker om je geen zorgen te maken over het weer van morgen, omdat het toch wel zonnig zal zijn, zoals in veel landen. Aan de andere kant is juist die wisseling van jaargetijden gaaf.
Het lenteseizoen van de opkomst en de groei,
het zomerseizoen van de bloei en naar buiten,
het herfstseizoen van de kleuren en de inkeer,
het winterseizoen van het cocoonen en pas op de plaats.
Die kadans, dat ritme, doet iets met de bevolkingsmentaliteit, omdat je je er collectief op aan moet passen.
De bovenstaande foto is trouwens gemaakt op de vrouwenboot, die in september uitvaart van Harlingen naar Terschelling. Al bijna dertig jaar lang. Heel Harlingen liep uit om ons uit te zwaaien, we zijn een fenomeen. We voeren scherp aan de wind buiten de vaargeul tussen de zandbanken door. De zon scheen. We zaten op het dek en hingen in de touwen, meestal met een vestje aan.
Foto gemaakt door Inette.
Vulkaaneruptie in La Palma:
