Mijn vader viel ooit voor dat meisje dat elke dag veel te laat was voor de trein, en over de brug kwam gerend met haar rode jurk. Het verhaal heb ik wel eens verteld op facebook. Vandaag zijn mijn ouders zestig jaar getrouwd.
Ze lopen tegen de negentig, mijn ouders, geboren in de jaren ’30. Getrouwd, zes kinderen gekregen, carrière gemaakt, naar de kerk gegaan. Mijn ouders waren en zijn altijd zeer maatschappelijk betrokken. Ik herinner me de Vietnamese bootvluchtelingen, waar mijn ouders voor in touw waren. Mijn vader zorgde dat ze huizen kregen met hun naam erop. “Deze mensen hebben veel meegemaakt, het is fijn als ze een huis hebben met hun eigen naambord. Dan hebben ze weer een plek.” redeneerde mijn vader. Mijn moeder organiseerde taalgroepen waar ze Nederlands konden leren. We kwamen er regelmatig over de vloer. Ik vond het als kind leuk bij de Vietnamezen en er was altijd iets te doen. Zoals de verjaardag van die oude Vietnamese oma die ook meegevlucht was. Er was een groot feest, want ze werd honderd. Het jaar daarop leefde ze nog, en er was weer een groot feest, omdat ze honderd werd. “We weten niet precies hoe oud ze is, maar dat geeft niet,” zeiden de Vietnamezen. Elk jaar vierden we dat ze honderd werd, tot ze er niet meer was. “Misschien was ze nog veel ouder,” zei mijn moeder. Zo kreeg de Vietnamese oma voor mij een soort mythische status.
Dat is zo maar een episode uit het gemeenschappelijke leven van mijn ouders. Er is veel veranderd, maar de kern is hetzelfde gebleven. Mijn moeder is eigenlijk nog steeds dat meisje dat over de brug rent om de trein te halen. Maar ze haalt hem wel. En mijn vader zat er al in.
