Even stempelen. Je hebt in de mensheid twee kampen: de introverten en de extraverten. Volgens de genuanceerden onder ons heb je ook nog omniverten, maar voor het gemak gaan we ervan uit dat kamp A de introverten zijn en kamp B de extraverten.
Wat is het verschil ook alweer? De introvert vindt het fijn om af en toe alleen te zijn, zij haalt daar energie uit. Ze vindt het geen punt om een paar maanden alleen over de Chinese muur te wandelen, al indrukken opdoend. Ze reageert indirect en is bedachtzaam. De extravert gaat liever met een groep vrienden een paar maanden over die muur flaneren. De extravert reageert direct en doet eerst voordat ze denkt. De introvert denkt voor zij doet. Dit alles is sterk gechargeerd, dat snapt de lezer. Maar nuances zijn voor de praktijk.
Lees ook: brief aan de introverten
Ik heb vaak geprobeerd de introvert uit te hangen. Zeker als kind. Ik vond die stille en rustige meisjes die nooit iets zeiden, fascinerend. Het viel me ook op dat áls ze iets zeiden, iedereen naar ze luisterde. Het leek me een stuk efficiënter. Niet veel zeggen, en als je iets zegt, dan meteen iets heel raaks. Ik toeter samen met mijn mede-extraverten meteen wat ik vind en denk. De helft ervan is zinnig. De andere getoeterde helft, wordt vanzelf bijgesteld. Het is een andere methode, maar misschien (en ik preek nu voor eigen parochie) best nuttig. Ik heb namelijk ontdekt dat de introvert ook niet altijd zinnige dingen zegt. En dan sla je van alle kanten de plank dus mis, als introvert zijnde. 1. Je zegt al niet veel en 2. Zeg je eindelijk iets, en krijg je de volle aandacht, dan slaat het nergens op. Dan kun je maar beter veel roepen, er zit altijd wel iets relevants tussen. Lang niet alle stille wateren hebben diepe gronden, heb ik ontdekt. Sommige stille wateren blijken totaal geen gronden te hebben. Eronder zit niks. Eendenkroos.
De film- en boekenwereld draait op de introvert. Ze zeggen namelijk niets (of te laat), en dat levert meestal een hoop misverstanden en problemen op. En dan heb je een verhaal. Zoals de Noorse trilogie ‘Het geslacht Björndal’ Titel deel 1: ‘Eeuwig zingen de bossen’. Nou, dan weet je het wel. Bomen, die zijn pas introvert. Als kind verslond ik die boeken. Het was toen, dat ik uit alle macht probeerde een introvert te worden. Zwijgen in een hoek. Er het mijne van denken. Onaangekondigd het bos in lopen met een ziel vol geheimen en gedachten en de volgende dag bij dageraad weer terugkomen. Iedereen thuis heeft in angst gezeten. Je geeft geen verklaring maar verdwijnt zwijgend naar boven om daar harp te gaan spelen. Geweldig. Ik zou het nog steeds willen. Lekker geheimzinnig introvert zijn.
Het is overigens niet zo dat de introvert per definitie zwijgzaam is en de extravert je altijd de oren van de kop lult. Ik denk zelfs dat de introvert iets meer aanleg heeft tot zenden dan de extravert. Beginnen ze eenmaal te praten, dan is het of de dam van het stuwmeer doorbreekt. Een extravert lijkt iets meer aansluiting te hebben met zijn omgeving. De mate van diepgang heeft ook niets te maken met introversie of extraversie. Of gevoeligheid. Beide kampen hebben dat in meerdere of mindere mate. Hun batterij laadt alleen op een andere manier op.
Je schuift op, als extravert zijnde. Vroeger zat ik alleen maar in café’s en andere etablissementen waar veel medemensen aanwezig zijn. Ik danste op tafels, was op alle feesten te vinden, waar ik het langste bleef plakken van allemaal. Thuis waren er altijd mensen over de vloer. Ik zie dit gedrag terug bij Dochter. Inmiddels heb ik daar minder behoefte aan. Ik ga vaak in mijn eentje een lange wandeling maken. Zie zelfs uit naar een weekend rust en geen mensen, zo erg is het. Zou het, toch? Word ik eindelijk een mysterieuze introvert? Pas heb ik online een test gedaan, maar helaas, ik zit nog steeds rechts op de schaal van extraversie. Ik zal het moeten accepteren. Dan maar een grote bek. Maar wel in jurk.
Jurk, Michael Kors, schoenen Gues, foto, Erik Meijers
