De Reisgenoot en ik besluiten naar Vouvant te gaan. Vouvant is een klein kunstenaarsdorpje in de Vendee, met een oude ruïne en een stokoude kerk. Overal galéries. De kunst is betaalbaar.
Waarom strijken kunstenaars in bepaalde plekjes neer? Ik denk vanwege de vibes. Van goede energie krijg je inspiratie. En goede energie hangt er in Vouvant. Het plaatsje is hoog gelegen in de ‘campagne’. Vanuit de zonnenbloemvelden zie je de ruïne al liggen, een monumentale oude knoest uit de tiende eeuw. Stegen, straatjes, ateliers. Geen toeristen de straten zijn rustig. Zo’n plaats die men vergeten is te ontdekken.
Er zijn meer kunstenaarsdorpen, zoals Colioure in Zuid Frankrijk. Ook geweest, lang geleden. Prachtig en mediterraan, maar onbetaalbaar en ontdekt door het grote publiek. Als Van Gogh eenmaal ergens is geweest, al was het alleen maar vanwege een sanitaire stop, gaan de prijzen keer honderd over de kop. In Vouvant is Van Gogh naar mijn weten nooit geweest. Hier is op dit moment misschien een Van Gogh aan het rijpen.
Een uithoek en oorspronkelijkheid, dat zijn de voorwaarden voor een beginnend kunstenaarsdorp. De Reisgenoot en ik hebben de auto geparkeerd naast de ruine (de ridders zouden zich 1000 jaar geleden het apezuur schrikken) en stappen naar buiten. Alsof er een hendel over wordt gehaald, stort de regen naar beneden. Reisgenoot duikt via de achterklep de auto in en dist nog ergens een parapluutje op achter een reservewiel. Dan op stap. Ga bij regen nooit terug de auto in. Dicht tegen elkaar om niet nat te worden lopen we door de straten, a la James Dean op de Times Square, maar dan in Vouvant. Door de plassen, door de stromen. Als kind vond ik het ook al leuk om met mijn regenlaarzen door de plassen te springen. Ik blijk dat nog steeds te vinden, al heb ik sandalen aan.
Dominique Nicou zit voor zijn atelier. Ik loop naar binnen. Het is adembenemend wat er hangt. Vooral de diep-blauwe kleuren maken me stil. Goede kunst grijpt je naar het hart. Je kunt alleen maar voelen. Het blauw in Nicou’s kunstwerken, zuigt je bijna het schilderij in. Je wil weg zijn van hier, én dat kunstwerk zijn, weg van deze wereld. Kunst is magie! De Reisgenoot staat ondertussen buiten te bellen in de stromende regen, onder het inklapparapluutje dat bij elke windvlaag inderdaad in- en omklapt. De kunstenaar zit onder de parasol. “Kom toch hier zitten,” roept hij naar de Reisgenoot. “Viens!” We gaan onder zijn parasol zitten en praten over kleuren in kunst en over Vouvant. De regen plenst door. Het gaat toch wel snel, dat Frans, maar als hij wat langzamer praat, is het goed te volgen.
Dan plotseling, gaat de regentap dicht en breekt de zon door. We slenteren verder en strijken neer op een terras. Daar worden we bediend in het Engels. “Praat toch Frans,” brom ik “Zo leer ik het nooit als iedereen Engels tegen me gaat praten.” De man praat Frans, met een rollende R. Hij maakt fouten. “Of kom je soms zelf uit Engeland?” vraag ik spottend. “Ja, zegt hij een beetje bedremmeld, met een onmiskenbaar accent, “uit London.” Er zijn veel Engelsen neergestreken in Vouvant vertelt onze buurvrouw van het andere tafeltje. Ze maakt kunst en woont op de heuvel, uitzicht op het middeleeuwse stadje. We mogen we haar atelier zien. Haar man, ook kunstenaar, is enthousiast dat er Nederlanders zijn en begint spontaan Engels te praten. Een soort van Engels, het is bijna niet te volgen. Het is meer Frans met wat Engelse leenwoorden. “Ze hebben liever dat je Frans praat,” sust zijn vrouw, ze willen de taal bijhouden, en dat is goed. Zelf biecht ze later op dat ze uit Duitsland komt, uit Mannheim. Maar ze woont hier nu vijftig jaar, en gaat niet meer weg uit Vouvant. Haar kunstwerken zijn prachtig, zacht van kleur.
Zacht en blauw, zo is het leven.
lees ook Le Puy Ardouin en het nomadenkamp
# le Puy Ardouin
info over Vouvant: klikkerdeklik
Jurkenvanmaria liken: klikkerdeklik
